Etykieta. Zasady i normy zachowania

Sposób, w jaki człowiek zachowuje się w społeczeństwie, wchodzi w interakcje z otoczeniem, świadczy o jego kulturze zachowania.

Aby zachować się przyzwoicie w konkretnej sytuacji, należy znać podstawy etykiety, a także posiadać wysokie standardy moralne.

Dlaczego należy przestrzegać tradycji i etykiety? Kiedy powstała koncepcja etykiety? Co jest przydatne w tych informacjach w czasach współczesnych? Rozważmy to dalej.

Treść

• Znaczenie i ustanawianie tradycji i etykiety
• Historia pojawienia się etykiety
• Nasz stosunek do tradycji i zasad
  

Znaczenie i ustanawianie tradycji i etykiety

Tradycje są ważnym przewodnikiem w budowaniu nowej kultury świata. Ważne jest, abyśmy stworzyli takie normy, które pomogą nam rozwinąć właściwą postawę i promować rozwój duchowy.

Etyka jest praktycznym ucieleśnieniem prawdziwej miłości. To zasady w społeczeństwie ludzi, które pozwalają nam komunikować się ze sobą w najpiękniejszy i najwłaściwszy sposób. To nie są obietnice składane sobie nawzajem, ale to, co jest akceptowane przez wszystkich. To jest powszechne wszędzie. Dzięki temu z rodzin powstaje jeden naród. Prawdziwa etykieta to takie zachowanie, nawyki, które pomagają wszystkim rodzinom razem tworzyć jedną światową rodzinę.

Etykieta jest potrzebna do poprawy siebie i swojej rodziny. Nasza osobista doskonałość oznacza stawanie się podobnym do Boga w charakterze i okazywanie miłości i szacunku w naszych relacjach z ludźmi. Etykieta jest drzwiami. Przez nie możesz wyrazić siebie i postrzegać innych.

Historia pojawienia się etykiety

Na Zachodzie

Etykieta - (fr. étiquette — etykieta, napis) - normy i zasady, które pokazują idee dotyczące właściwego zachowania ludzi w społeczeństwie. W swojej współczesnej formie i znaczeniu słowo to zostało po raz pierwszy użyte na dworze króla Francji Ludwika XIV, kiedy gościom wręczano karty (etykiety) z wyjaśnieniem, jak powinni się zachowywać. Chociaż pewne normy i zasady zachowania istniały już od czasów starożytnych.

Tradycyjnie uważa się, że Anglia i Francja są krajami, które zapoczątkowały etykietę, ale sposób życia w tych krajach w tamtym czasie był taki, że w tych surowych i trudnych warunkach człowiek nie mógł poprawić swoich duchowych i moralnych wysiłków. Pewne zasady moralne i sposoby zachowania powstały około XIV wieku we Włoszech, gdzie już w tym czasie istota społeczna i kultura jednostki zaczęły zajmować jedno z pierwszych miejsc.

A co z Ukrainą? Koncepcja zasad postępowania na naszych ziemiach narodziła się w czasach Rusi Kijowskiej. W tym czasie edukacji przywiązywano wielką wagę. Tak, w 1117 roku książę Włodzimierz Monomach napisał „Naukę” dla dzieci i dorosłych. Wielki książę uważał, że edukacja zależy nie od indywidualnych instrukcji, ale od samych środków wychowawczych, wśród których wyróżniał etykietę i dobre maniery.

Na Wschodzie

W Chinach Konfucjusz (551-479 p.n.e.) jest uważany za założyciela doktryny „li” („rytuału” lub „etykiety”). „Szlachetny człowiek” musiał zachowywać się z godnością, to znaczy nie łamiąc przyjętych zasad i starożytnych tradycji. Zaniedbanie w ubiorze, nakryciu głowy, jedzeniu, komunikacji z ludźmi było niedopuszczalne. Różnice w ubiorze, zachowaniu, a nawet wyglądzie mieszkania były uwarunkowane pozycją danej osoby w społeczeństwie i oficjalną hierarchią i były ściśle regulowane. Z powodu braku szacunku byli często karani śmiercią.

Społeczeństwo japońskie, nawet współczesne, charakteryzuje się bardzo złożoną etykietą, która pochodzi z głębi wieków i wynika z hierarchicznej struktury japońskiego społeczeństwa. Na jego ukształtowanie wpłynął zarówno konfucjanizm, jak i shintoizm — narodowa religia i ideologia Japończyków, która kultywuje oddawanie czci cesarzowi. To na ich podstawie w epoce Kamakura (1192-1333) powstał kodeks honoru wojownika i lojalności feudalnej - „Bushido”, czyli „droga wojownika”, który określa podstawy moralności i zachowania obowiązującego w Japonii prawa wojennego.

Po reformie  Meiji (1868) kodeks Bushido stał się podstawą moralności narodowej. Podczas gdy Japonia postrzegała osiągnięcia europejskiej nauki i techniki z błyskotliwą szybkością, państwo dbało o zachowanie tradycyjnej moralności i etyki oraz o wychowanie ducha narodowego wśród młodzieży. Sam cesarz Meiji (na tronie od 1868 do 1912) przywiązywał szczególną wagę do moralnego doskonalenia nowego pokolenia Japończyków w systemie tradycyjnych japońskich wartości etnicznych.

Na osobiste polecenie cesarza jego mentor i wychowawca Baron Motoda Nagazene (1818-1891) stworzył „fragment etyki japońskiej” przeznaczony do edukacji młodzieży pod tytułem „Przewodnik dla uczniów”. Ukształtowały się tam podstawy tradycyjnej moralności – takie jak: synowski szacunek, lojalność, posłuszeństwo, dług, duch zespołowy, pracowitość, celowość, przyzwoitość, skromność, bezstronność i sumienność. Wychowanie tradycyjnych norm moralnych miało miejsce i zdarza się nie tylko w szkole, co w rodzinie i okrutnej, hierarchicznej strukturze społeczeństwa.

Etykieta w społeczeństwie koreańskim jest określana zarówno przez tradycję narodową, jak i silny wpływ etyki konfucjańskiej. Konfucjanizm zaczął rozprzestrzeniać się w Korei w czasach starożytnych, ponieważ Korea znajduje się w bliskim sąsiedztwie Chin.

Ostatnia koreańska dynastia — Joseon (1392-1910) przywiązywała szczególną wagę do rozprzestrzeniania etyki i rytuałów konfucjańskich w rodzinie i społeczeństwie. Państwo ściśle przestrzegało zasad cnoty konfucjańskiej. Ideologiczne zasady nauk konfucjańskich studiowano w specjalnych szkołach i na uniwersytetach.

To właśnie konfucjańska moralność i etyka, oparte na hierarchicznych relacjach w społeczeństwie i rodzinie, do dziś utrzymuje swoją znaczącą rolę. Jednak we współczesnym społeczeństwie surowość zakazów i ograniczeń znacznie osłabła. Pewien wpływ na koreańską etykietę wywarł długi półwieczny podział kraju, który doprowadził do rozwoju izolacji jego dwóch części — Północy i Południa.

Nasz postawa do tradycji i zasad

Najważniejszym warunkiem zachowania jakiejkolwiek tradycji jest nasze serce, z którym ją wykonujemy, a nie zewnętrzna forma zwyczajów. Ważna jest nasza postawa, a nie sam rytuał.

Ta rodzicielska miłość może trwać wiecznie, lecz musi być ktoś, kto odziedziczy ich tradycję. Naturalnie, spadkobiercami rodziców są ich dzieci. Musimy wychować nasze dzieci w taki sposób, aby stały się spadkobiercami takich obyczajów. Ponadto potrzebujemy sposobu, aby tę tradycję ulepszyć, aby miała jeszcze większą wartość. Każde pokolenie musi uznać znaczenie istniejącej tradycji i nie tylko ją odziedziczyć, ale także rozwijać w kierunku przyszłości.

Nie możesz myśleć: „To jest tylko teraz, wszystko będzie lepiej w przyszłości”. Musisz być doskonały teraz, teraźniejszość jest problemem. Kiedy przeszłość i teraźniejszość są doskonałe, wtedy przyszłość może być doskonała. Jest idealnie, kiedy przeszłość, teraźniejszość i przyszłość nie różnią się.

Gdy w relacjach z ludźmi pojawiają się trudności, Konfucjusz sugeruje zastanowienie się nad charakterem: „Jeśli ludzie nie odpowiadają ci miłością za miłość, pomyśl o swojej hojności; jeśli inni nie przestrzegają rozkazów, gdy próbujesz nimi kierować, pomyśl o swojej mądrości; jeśli inni nie odwzajemniają twojej dobroci, pomyśl o swoim szacunku. Innymi słowy, jeśli nie możesz osiągnąć swojego celu, pomyśl o sobie”. Budujmy więc przyszłość na podstawie najlepszych tradycji i pielęgnowania właściwych nawyków!